Corporate Social Responsibility… Ofwel CSR. Ik geloof dat bijna elk zichzelf respecterend bedrijf er nu ‘wel wat aan doet’. De vroege vogels hadden het over milieu, toen werd het duurzaam, door naar Cradle to Cradle en nu weer de Circulaire Economie. Volgens mij is het allemaal oude wijn in nieuwe zakken, maar wat doet dat er toe. Als het maar werkt.
Ik vind het wel opvallend dat CSR officers vaak marketing- of communicatiemensen zijn. En ik zal geen namen noemen, maar ik ken diverse grote ondernemingen waarbij die CSR officer een mooie titel heeft, maar geen budget of mandaat. Een sterk naar buiten communicerend persoon dus, die binnen geen spijker heeft om mee te bouwen of een stok om mee te slaan…In mijn optiek moet een CSR officer een inspirerende persoon zijn die business development nieuwe frisse duurzame modellen voorhoud. Voorbeelden van de nieuwe economie die zo logisch zijn, dat je niks anders meer wil als je ze ziet. Een persoon dus, die maakt dat iedereen in het bedrijf hongerig wordt naar circulair denken, zeker ook omdat het concurrentievoordelen biedt. Denk eens aan Tesla…
Maar de CSR officer moet soms ook het geweten van een bedrijf zijn, met name van directies. En daarbij hoort dat mandaat om in te grijpen, bij te sturen of om erger te voorkomen. Ik snap ‘t, dat klinkt wat dramatisch, maar ‘old habits die hard’ en terugvallen in ‘the way we do things here’ ligt altijd op de loer.
Als het goed is, hebben bedrijven uiteindelijk helemaal geen CSR officer meer nodig. Het is toch een beetje raar om je geweten bij een ander onder te brengen. Ik snap goed dat ze in deze tijd van transitie een handig ‘geheugensteuntje’ zijn. Maar echte Responsibility volgt niet uit folders, marktonderzoeken of mooie presentaties. Die komt uit mensen. Uit de ogen van je kinderen. Recht uit je hart.