Ik zie mezelf nog zitten. Op een designbank in het trendy Amsterdamse Lloyd hotel. Mijn ouders en m’n gezin om me heen en ik kijk verdwaasd naar een cheque van ongeveer 1 meter breed. Het staat er echt: een half miljoen euro… een half miljoen euro… een half miljoen euro… Ik lees het keer op keer. Ongelofelijk.
Vier dagen ervoor had ik ingecheckt om te beginnen aan wat achteraf een grote achtbaan zou blijken: de Postcodeloterij Green Challenge. Samen met vier andere finalisten was ik gekozen uit meer dan 400 inzendingen uit zowat de hele wereld. En ja, dat maakt alles natuurlijk meteen al spannend. Wie zijn die anderen, wat hebben zij bedacht, pas ik wel in dit rijtje…? En natuurlijk doet iedereen geheimzinnig over zijn plan en over zijn manier van presenteren. Je wilt de ander niet teveel op ideeën brengen natuurlijk.
En inderdaad, tijdens een keurig verzorgde mediatraining komen ook het pitchen en presentatietechnieken aan bod. We worden allemaal gevraagd om onze presentatie voor te doen aan de groep zodat wel van elkaar kunnen leren. Meteen stijgt de spanning. Niemand durft het te zeggen, maar daar beginnen we natuurlijk niet aan. We kijken elkaar aan. Hier en daar een nerveuze kuch, een geforceerde glimlach maar vooral vastbeslotenheid: niemand gaat hier zijn presentatie voor doen aan de anderen! Die pitchtraining doen we individueel, of we doen hem niet. We strijden nog een beetje om de volgorde van presenteren, maar na een eerlijke loting wordt ook die strijdbijl begraven. De toon is gezet…
Buiten de werkuren om is de sfeer buitengewoon goed. We praten en lachen veel en vooral met collega Rotterdammer Michel Smit van de Sustainable Dance Club (de energie-opwekkende dansvloer) heb ik direct een mooie klik. En ook met Andy van The Green Thing kan ik het erg goed vinden. Maar als ik die avond op de gang wacht op mijn beurt voor de pitchtraining, hoor ik door de dikke deur heen keiharde muziek van Michel z’n hippe filmpje bij zijn even hippe dansvloer. Daar zit ik dan, met mijn kleine Qbox, een lullig plastic kastje van grijs PVC. Hoe ga ik het nou winnen van zo’n tof ding met ook nog eens een supergaaf filmpje en denderende muziek. De eerste echte zenuwen drukken loodzwaar op m’n borst…
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen met die presentatie. Het contrast tussen dat grote mondiale probleem van klimaatverandering en dat piepkleine plastic kastje bleek juist de kans. De belofte dat je met heel veel kleintjes een groot effect kunt hebben was en is een hele mooie metafoor voor de gedachten achter Qurrent en de Qbox. De dag na de officiële presentaties maakte Virgin baas Richard Branson bekend dat Qurrent de allereerste Green Challenge had gewonnen. Die avond zag ik (en al mijn vrienden en bekenden van heeel lang geleden; ze hebben me allemaal gemaild of gebeld;) op het 8-uur NOS journaal hoe ik Branson een high-five had gegeven en dat hij mij omhelsde alsof we oude vrienden waren die elkaar te lang niet gezien hadden. Wow, what a ride…
We zijn nu bijna vier jaar verder. En die vier dagen achtbaan lijken achteraf gezien meer een test voor wat zou komen. Want sinds de Green Challenge is die achtbaan niet meer gestopt. Qurrent was namelijk niet alleen op het 8-uur journaal van de NOS, maar ook op RTL4, in alle grote ochtendkranten, in tijdschriften in Zuid-Afrika, Italiaanse zakenkranten, Japanse Blogs, het magazine van American Airlines, Australische magazines, enzovoort, enzovoort, enzovoort.
Natuurlijk kwam die wereldwijde aandacht een heel klein tikkie vroeg (en dat is een heel klein tikkie een understatement…) zoals ook Qurrent feitelijk een tikkie aan de vroege kant geboren was. In datzelfde 8-uur journaal probeer ik uit te leggen wat de Qbox doet: ‘Als je zonnepanelen stroom maken maar jij bent niet thuis, dan kunnen je buren daar wat mee. En op een ander moment andersom. En de Qbox regelt dat allemaal automatisch voor je.’ Ik hoor het mezelf nog zeggen…
Nu vier jaar later begrijp ik pas goed hoe naïef ik op dat moment ben geweest. Ik dacht dat de energiewereld en de wetgeving zich wel even aan zouden passen aan mijn plannetjes. Maar het liep anders… Mijn plannetjes waren voor velen namelijk wel interessant, maar niet voor investeerders. Ik heb er zeker meer dan dertig echt serieus gesproken. En allemaal vonden ze hetzelfde: prachtig, maar te risicovol.
En met die regelgeving verliep het al niet veel soepeler… Stroom leveren aan je buurman kan namelijk wettelijk helemaal niet. Sterker nog, stroom leveren aan jezelf kan al niet eens als er een klein beetje afstand zit tussen je zonnepanelen en jouw huis; bijvoorbeeld als je in een flat woont. Verouderde wetgeving past per definitie niet op nieuwe plannen en niemand lijkt zin te hebben in snelle aanpassing. De laatste paar jaar ben ik daardoor naast ondernemer langzaam ook lobbyist geworden. Zo heb ik een tijdelijk lobby-clubje opgericht ‘Decentraal Duurzaam.nu’, heb ik gesprekken gevoerd met minister Cramer en premier Balkenende over de belemmeringen voor Decentraal Duurzaam en werd ik uiteindelijk mede-oprichter en vice-voorzitter van De Groene Zaak, een club van ondernemers die knokt voor een groene economie.
Allemaal mogelijk gemaakt door de Postcodeloterij Green Challenge. Zonder dat prachtige initiatief had ik al die kansen niet gekregen en had mijn bedrijf het nooit gered. De Green Challenge gaf mij het geld, de tijd, het netwerk, maar vooral de bekendheid die nodig is om nieuwe, disruptive innovaties van de grond te krijgen.
In die afgelopen vier jaar heb ik mooie overwinningen gevierd en hele donkere diepe dalen gekend. Het was en is een achtbaan. Maar de wereld is er nu echt helemaal klaar voor: lokale energiebedrijfjes schieten overal uit de grond, zonnepanelen zijn veel concurrerender geworden en ja, zelfs in de regelgeving zit beweging. Diederik Samson heeft de zogenaamde ‘zelflevering’ as we speak nu bijna door de Tweede Kamer gekregen. Mijn voorbeeldje uit dat 8-uur journaal van vier jaar geleden is binnenkort dan wellicht ook eindelijk wettelijk toegestaan.
Qurrent is onlangs in een mooie nieuwe fase beland en we zijn nu keihard bezig het nieuwe droom-energiebedrijf in de markt te zetten. Na de zomer hoor je er meer over. The time has come…