Afgelopen weekend was hij er weer: de aswolk. Een nieuw woord dat ons leven binnen waaide. Een klein wolkje dit keer dus gelukkig hadden wij er geen last van. Een paar weken geleden was dat wel anders.
In Den Haag zou een energieconferentie plaatsvinden van de Tällberg Foundation. Deze internationale organisatie organiseert elke zomer een grote conferentie in het prachtige Zweedse plaatsje Tällberg waarbij klimaatexperts van gedachten wisselen met ondernemers, ethici en politici uit de hele wereld. Maar nu was er dus een ‘mini-Tällberg’ in Den Haag, specifiek over energie. Zo’n 20 experts zouden in het hoofdkantoor van Shell(!) praten over toekomstscenario’s in de energiewereld. Maar ja, die nare aswolk… Dat ging dus niet door. Ons patroon om, voor één overleg, allemaal in auto’s en vliegtuigen naar één plek reizen om kort daarna weer met die auto’s en vliegtuigen terug naar onze kantoren te racen werd bruut verstoord! Wat nu?!
Heel flexibel en modern werd gekozen voor een videoconference. Nou ja, modern, ik geloof dat in de vorige eeuw al werd ‘gevideoconferenced’, maar toch. Vanuit 4 steden in Europa probeerden we een zinvol overleg te hebben over veranderingen in de energie. Grappig genoeg werden wij door die aswolk nu zelf al in zo’n verandering ondergedompeld. Het is bizar hoeveel kilometers we immers soms reizen voor een overleg; dat gaat eigenlijk nergens over. Dus videoconference, kom maar op! Ik was benieuwd hoe wij, klimaat/energie-experts met onze mooie woorden, het er vanaf zouden brengen. Was dit een eenmalige noodoplossing of onze nieuwe norm?
Mijn entree was perfect… Ik was iets te laat (moest namelijk nog wel met de auto naar Den Haag) en viel dus midden in het gesprek. Net als bij een gewone meeting probeer je dan voorzichtig ‘goedemorgen’ te zeggen en zachtjes te gaan zitten want je wilt niet storen. Helaas. Mijn ‘goedemorgen’ kwam vertraagd en te zacht binnen bij de andere steden die daardoor allen vertraagd (lees: door elkaar) vroegen wat er gezegd was en door wie. Mijn ene ‘goedemorgen’ zorgde voor een verwarring van vijf minuten. Over genante momenten gesproken. Maar ja, ‘sorry’ zeggen leek mij een nog slechter plan; ik keek wel uit.
Tekenend was het moment weer een half uurtje later: Stockholm kon Den Haag niet meer horen en wij zien hoe één van de Tällberg organisatoren de handen in de lucht gooit en roept ‘This is a … wast of time!’ (Wij konden Stockholm nog prima horen:)
Nog niet eens één uur waren we bezig en onze flexibiliteit gaf het al op. Wij, zogenaamde klimaatvoorvechters, konden het al niet 60 minuten opbrengen om te wennen aan verandering. Als wij, sterk overtuigd van de noodzaak tot verandering, het al niet kunnen opbrengen om ons aan te passen, hoe moet dat dan met de rest? Anders reizen, anders rijden, anders werken, anders op vakantie, anders verlichten en anders vergaderen; het komt er allemaal aan. Ik hoop dat u flexibeler bent dan wij. Dat is overigens niet alleen goed voor het klimaat, maar ook voor uw onderneming.